Gedicht op maat

Jij fietst door het leven,
met eindeloos gemak.
Moeiteloos de wereld rond,
geen zorgen in je zak.

Groei zo verder groot, mijn vriend,
jij komt wel goed terecht.
En altijd op je pootjes,
dat meen ik echt oprecht.

Bouw maar vrolijk aan jezelf
en timmer aan je weg.
Het leven lacht je steeds weer toe,
maar zelden heb je pech.

Jij laat de wereld stralen,
door je tonnen levenslust.
Er is maar één unieke Robbe,
wees je daar goed van bewust.

Eindeloos verlangen,
naar een wezentje zo klein.
Helemaal overdonderd,
als het plots zo blijkt te zijn.

Alles zou je geven,
je hele hebben en je zijn.
Om zo snel als mogelijk,
bij elkaar te kunnen zijn.

Als dan plots het vogeltje
vóór tijd het nest verlaat.
komt het veel te klein ter wereld
en alle hulp te laat.

Het kloppend hart van moeder
wordt er zomaar uitgerukt.
Zonder enige verklaring,
uit het leven weggeplukt.

Samen met het kleintje,
sterft ook 't moederhartje mee.
De pijn, die blijft voor eeuwig,
als een levenslange wee.

De wereld blijft maar draaien,
het is weer ik en jij.
Maar in ons grote nest,
blijft het mooiste plaatsje vrij.

Kon alles maar hetzelfde blijven,
alles wat ik ken.
Dan zou mijn leven simpel zijn
en alles wat ik ben.

Dan hoef ik nu geen afscheid,
geen kroppen in mijn keel.
Vandaag verandert alles weer
en dat is veel te veel.

Ik wil niet weg, maar moet het wel,
't is voor mijn eigen best.
Omdat ik wat specialer ben,
beetje anders dan de rest.

Vaak heb ik het moeilijk,
weet met mezelf geen blijf.
Al ben ik best 'n knappe kerel,
dat staat echt wel buiten kijf.

Mijn stoel, die blijft nu leeg,
ik zal er niet meer zijn.
Maar de herinneringen blijven
en die zijn reuzefijn.

De tijd loopt altijd veel te snel,
hij loopt me zelfs voorbij.
Maar niet vandaag,
bij wachten gaat hij tergend traag.

Zolang hij gaat
en hij blijft lopen,
blijft er ruimte
om te hopen.

Wees nu kalm,
voel het verschil,
want voor je 't weet ...
staat hij weer stil.